Mijn leukste bordspelmomenten ooit

De laatste tijd stellen we in onze bordspelinterviews een nieuwe vraag: wat was je leukste bordspelmoment tot nu toe? Niels beschreef hoe een Jungle Speed-totem door een Belgisch restaurant vloog, Peter Hein hoe zijn zus van het lachen in de broek plaste en Annelet hoe ze ooit, eindelijk, de drakenslang haalde bij Mahjong. Het stemde me tot nadenken. Jammer eigenlijk dat ik mezelf die vraag niet gesteld heb. Of jammer, dit is míjn site. Ik stel me die vraag gewoon alsnog. Van de keuzestress is het antwoord drieledig geworden: een moment op een spellenfeest, op een spellenavond en zo maar een keer onderweg.

Moment één: mijn eerste spellenfeest
Ik heb op deze site al geschreven over mijn tweede spellenfeest, dat ik deze zomer in de achtertuin hield. Het jaar daarvoor hielden mijn man en ik voor het eerst zo’n feest en zochten we nog een beetje naar de juiste invulling. Gebruikten we dit jaar een spellenmenu, vorig jaar hadden we vier vaste tafels, ieder met hun eigen spellenprogramma en begeleider. Bij mij op tafel stond onder andere het geheime-rollenspel Spyfall, waarin je door vragen te stellen moet ontdekken wie de spion is. Dat bleek voor de meeste bezoekers nogal een drempel. Waar de andere drie tafels gelijk vol zaten, bleef die van mij wat sneuïg leeg. Gelukkig kwam daar mijn vader al aanschuiven, de lieverd, mijn jongste zusje ook, de schat, en twee mannen van vriendinnen van mij, die het allemaal om het even was. Ik plukte nog twee spelers weg bij andere tafels (“echt geen moeilijk spel, hoor!”) en had net genoeg spelers om het spel te beginnen. Een moeizame start.

Toch zaten we al snel helemaal in het spel. Spyfall vraagt creativiteit, omdat je met je vragen en antwoorden net genoeg, maar niet te veel informatie moet weggeven. Mijn vader bleek er verrassend goed in te zijn, mijn zusje (niet verrassend) nog beter en die mannen-van, die naar dit spellenfeest waren meegesleept, gingen er helemaal in op. Het was zo’n moment dat de mensen om me heen (nog) leuker blijken te zijn dan ik dacht. Er ontstonden allerlei running gags, waarmee we elkaar aan het lachen maakten. Terwijl een gouden zon achter de bomen zakte, verzamelden zich nieuwe spelers om ons heen, nieuwsgierig naar de vreemde vragen en ons gelach. Ik moet het spel wel tien keer hebben uitgelegd – de uitleg zelf werd haast een running gag.

Het was op dat moment ook dat ik besloot om van dat spellenfeest maar eens iets jaarlijks te maken.

Moment twee: een goede avond met een slecht spel
Spyfall was natuurlijk ook gewoon een heel goed spel, maar dat is niet eens een voorwaarde. Een jaar geleden kocht ik het relatiespel Fog of Love dat eigenlijk nogal tegenviel. Je speelt daarin twee personages die samen de ups en downs van een relatie doorstaan. Je geeft elkaar een sekse, een baan en drie karaktereigenschappen en van daaruit maak je keuzes en ontstaat een verhaal. Volgens de Britse bordspelgoeroes van Shut Up & Sit Down moest het fantastisch zijn. Mijn man en ik vonden het echter veel te gekunsteld om ons goed in te kunnen leven. We hebben het eens maar nooit weer gespeeld. Een vriendin van mij was nog benieuwd en op een bordspelavond waagden we met z’n tweeën een laatste poging. Aan de ene kant van de tafel startten wij een same-sex relatie. Aan de andere kant speelde de rest een potje Dominion.

Het duurde niet lang of die vriendin was het met me eens: iets te gekunsteld dit spel. Maar ach, de verhaalschetsen en keuzes in het spel boden interessante gespreksstof. Al gauw doken we in de diepe krochten van onze eigen liefdeslevens en vlogen de “oh ja, jij ook?”-s over de tafel. We hadden elkaar in geen tijden zo goed gesproken en dat had dit spel maar mooi teweeggebracht. Het duurde even voor we door hadden wat aan de andere kant van de tafel gebeurde. Het werd daar stiller en stiller. Vooral onze twee mannen luisterden met groeiende aandacht naar het gesprek dat zich tussen ons ontvouwde. Tja, hun namen vielen ook steeds vaker, dat moesten we toegeven. Uiteindelijk brak het gesprek open en hoorde de hele groep erbij. We spraken over de kunst van lange relaties, over wel en niet samen dingen doen, over seks, over eerdere relaties en wanneer je weet dat het voorbij is en wat al niet meer. De details kan ik je niet vertellen, het gesprek was te intiem. En zo legde een slecht spel nieuwe onderwerpen, ja, nieuwe dimensies op tafel. Ik weet sindsdien veel meer van mijn vrienden dan daarvoor.

Ik vraag me wel eens af: waren deze onderwerpen anders ook op tafel gekomen?

Moment drie: domweg gelukkig op een overvolle boot
Afgelopen zomer deden we een dagje Schiermonnikoog met een bevriend gezin. Zij hebben twee kinderen, wij drie en af en toe spelen we met z’n allen spelletjes en eten we pizza of broodjes worst. Het was spannend om met elkaar eens echt een reisje te maken. Samen op de boot, fietsen huren op het eiland en afsluiten met een restaurantje – we hadden er al veel voorpret om gehad.

Op de dag zelf zat alles tegen. Op de heenweg misten we de boot, waardoor we twee uur moesten wachten op een grauw stukje Lauwersoog. Eenmaal op het eiland moesten we file-fietsen, omdat het zo allejezus druk was. Het was bovendien drukkend heet, waardoor de kinderen (en ik) oververhit raakten en mijn oudste zoon een halve paniekaanval kreeg. Een eetplek vonden we pas na lang zoeken: ons gezelschap was te groot voor de meeste restaurants. En op de terugweg was de boot zo vol dat we verdrukt in een hoekje stonden, onze moeë kinderen tollend op de benen. Je hebt wel eens van die dagen met je gezin. Dan vraag je je af waar je toch al die moeite voor doet.

Toch ontstond daar, op die overvolle boot, mijn derde gouden bordspelmoment. In een vreemde roes, de verhitting en moeheid voorbij, zakten we maar gewoon in een kring op de vloer. Die was vies en om ons heen was kabaal, maar het kon ons allemaal niks meer schelen. We pakten er  een simpel kaartspelletje bij – Escape – en gingen gewoon maar wat spelen. Het spel zoog ons gaandeweg naar binnen, waardoor we de hitte, de drukte en het lawaai vergaten. We raakten op elkaar en het spel gericht en hadden, eigenlijk voor het eerst die dag, het gevoel waar we voor kwamen. Dat je zo samen in een gelukzalige bubbel zit, waarin alles eenvoudig is. Wat hielp was dat we de laatste gezinnen waren die nog op die boot mochten en dat het spel zelfs voor de vijfjarige in ons gezelschap te doen was.

Fijn hoe zo’n spel haast een beschermende laag wordt, waarbinnen het leven goed is.

Aldus
Ik heb nog niet eens mijn meest recente, fenomenale bordspelmoment genoemd: Monikers met Jeroen, mijn man en bordspelvriend Jerry in een hotel tijdens een bordspelbeurs. Ik zal nooit vergeten hoe ik de Engelse term “fruity beer” uitbeeldde als een fruitige beer. Ik heb nog Nooit Zo Veel Gelachen (en gedacht: fouten maken is leuk!). Dat kun je echter hier al terugzien, dus daar zal ik je niet mee vermoeien. Wel ben ik benieuwd naar jouw beste bordspelmomenten, lieve lezer. Laat van je horen in een berichtje onder dit stuk. Ook als de plaatjes in dit stuk verkeerd zijn, bijvoorbeeld. Want vergeet niet: fouten maken is leuk!