Liefde in tijden van bordspellen

Achteraf zijn de meningen erover verdeeld. Sommigen vonden het moment zum Kotzen, anderen vonden het vertederend zo mooi. Op een avond in een bordspelkroeg won de liefde het van de rivaliteit. Elin doet verslag. En denkt na over haar eigen relatie.

Op een zaterdag in februari zitten we met een clubje Spellen Zonder Stekkervrienden in The Boardroom in Haarlem. The Boardroom is een redelijk centrale ontmoetingsplek, waar voor hapjes, drankjes en spellen wordt gezorgd. Er is zo’n twintig man gekomen, men speelt in kleine en grote groepjes een scala aan spellen, drinkt speciaalbier en rosé, bestelt pizza’s, tosti’s en warme nachochips en heeft al met al een fijne avond.

Onder de genodigden bevindt zich een kersvers stel. Ze zijn nu zo’n drie maanden samen, hebben elkaars familie ontmoet en het al eens voorzichtig over samenwonen gehad, kortom, de vooruitzichten zijn gunstig. Eén van de twee betreft mijn jongere zus, dus dat doet me goed. Dat de nieuwe vriend ook nog eens van bord- en kaartspellen houdt, doet me nog beter. Wanneer we de kroeg binnenlopen, zit het stel al zoenend op ons te wachten. Het gezelschap zal die avond in steeds wisselende groepjes uiteengaan, maar deze twee blijven onafscheidelijk.

Hengelen
We spelen Celestia, als het stel voor een probleem staat. Celestia is een grappig, competitief spel waarin je met een scheepje van wolkenstad naar wolkenstad vliegt. Hoe verder je met het bootje meevliegt, hoe groter de schatten die je kunt vinden. Maar ook hoe gevaarlijker de reis. Regelmatig stort het scheepje neer en sta je met lege handen. Het is een plagerig spelletje, waarin je elkaar met pestkaarten in de weg kunt zitten. Zo kun je een ander uit het bootje smijten en dan zelf lekker verder vliegen.

Wanneer we het eindpunt van het spel naderen, zitten alleen mijn zus en haar vriend nog in de boot. De rest is uitgestapt, omdat de gunstige kaarten beginnen op te raken. De kans op neerstorten is enorm. Men kijkt smakelijk toe hoe het stel dit oplost. Eens zal de één de ander in de steek moeten laten, willen ze niet gezamenlijk neerstorten. Er vliegen grapjes over de tafel van het kaliber “Tja, vertrouw je hem wel? Hij laat je zo neerstorten!”

Dan speelt de nieuwe vriend ineens een pestkaart: hij hengelt haar uit het bootje. Ze hebben ondertussen wolkenstadje nummer vijf bereikt, waar redelijk grote schatten te vinden zijn. “Oehhhhh!” roepen we, verraad in de liefde! Hij smijt haar eruit om in zijn eentje verder te vliegen! Maar nee, hij vliegt niet verder. Hij stort neer, omdat hij niet de juiste kaarten heeft.  “Ik wist dat ik het niet ging redden, dus ik gooide jou er vast uit,” zegt hij beminnelijk. Sprakeloos kijkt mijn zusje hem aan, om hem vervolgens te omhelzen en te zoenen. Om de tafel klinkt het “Aaaahhhhh!” en “The Love Boat!” Een enkeling steekt theatraal de vinger in de keel.

Ik denk vooral, goh, dat zou mijn man nooit doen.

Rivaliteit
Tussen mijn man en mij is het bittere strijd in bordspellen. In veel spellen zijn we aan elkaar gewaagd en vechten we om de eerste plek. In onze lievelingsspellen is juist de één veel beter dan de ander. Het is een onbevredigende situatie, omdat de ander dan juist geen zin heeft het te spelen. Onze leukste, uitdagendste spellen komen daardoor veel minder op tafel dan we zouden willen. Het is om de een of andere reden onverteerbaar om van elkaar te verliezen. Dat je zorgvuldig opgebouwde imperium nou net door je geliefde, je steun en toeverlaat, in elkaar wordt getrapt – het is een hard gelag.

Laatst interviewde ik Budgetspelen-redacteur en Dice Tower-lid Anna Wassenburg (interview volgt spoedig) en die beschreef dezelfde spanning tussen haar en haar vriend Peter. “Ik kan prima tegen mijn verlies. Maarrrrr, als ik met Peter speel, dan voelt het alsof hij er alles aan doet om onder mijn huid te kruipen. Het is een soort Wie is de mol, ik denk bij alles dat hij me probeert te naaien. Man, dan heb je me op de kast. Het is haast een strijd in mezelf. Hij is vast helemaal niet met mij bezig, maar toch voelt het als een oorlogsverklaring.” Gelukkig hebben ze een aantal bevriende stellen met wie ze hun moeilijkste spellen op tafel krijgen. Om de een of andere reden is winst en verlies dan minder van belang.

Terug in The Boardroom spelen we Secret Hitler, een geheime-rollenspel. Er is duidelijk meer spanning tussen mijn zusje en haar vriend, aangezien ze niet kunnen bepalen in welk team ze terechtkomen. In het spel zijn ze veel met elkaar bezig. De verdenkingen en bondjes schieten heen en weer, ook al blijken ze in het eerste potje beide bij de goeden te horen. In het tweede potje wordt aan het einde duidelijk dat hij eigenlijk een verrader was. “Ik wist het!!” roept mijn zusje, alsof ze hem niet al die tijd verdedigd heeft. “Ja sorry, ik moest wel,” zegt hij, de ogen neergeslagen.

Juist na dit potje besluiten ze om naar huis te gaan.

Gezonde spanning
Misschien heb ik het mis, hoor. Misschien voerde Secret Hitler de spanning juist op een goede manier op en hadden ze daarom haast om naar huis te gaan. Martijn en ik hebben een hele reeks spellen waarin het juist leuk is om elkaar uit te dagen. Ik noem een Love Letter, Piraten Bridge, Kingdomino en Azul. Dat zijn korte, lichte spellen, waarin je niet zoveel te verliezen hebt. En begrijp me niet verkeerd, er zijn een hoop spellen die de liefde juist doen opbloeien. Een Just One, Monikers of Wat Schets Je Me Nou?! doet wonderen voor de gedeelde intimiteit. Die zouden ze eens op een single’s night moeten inzetten.

Maar dat zijn dus allemaal korte, lichte spellen. Niet de spellen waar wij €60,- á 70,- per stuk aan hebben besteed en die ons vanuit de kast beschuldigend aanstaren.

Gelukkig gloort een oplossing aan de horizon. Veel spellen hebben tegenwoordig een eenspelervariant, waarin het spel zelf je tegenstander wordt. In spellen als Viticulture, Scythe en Architects of the West Kingdom schijnt die versie uitstekend te zijn. De komende tijd gaan Martijn en ik die eenspelerversies eens uitproberen. Zo kunnen we toch onze favoriete spellen spelen zonder de onderlinge rivaliteit aan te hoeven gaan.

Ook een prima oplossing is om wat vaker met een bevriend bordspelstel af te spreken. Met Anna en Peter hebben we alvast een weekend ingepland.