Bierbrouwerij De Prael (Den Haag)

In Zonder Stekker Op Locatie nemen we je mee naar buiten, de wijde wereld in. Want spellen worden al lang niet meer uitsluitend in de huiselijke sfeer gespeeld. Er zijn steeds meer initiatieven om buitenshuis te spelen. Handig, als je alleen bent maar toch zin hebt in een spel bijvoorbeeld. Of als je met z’n tweeën bent maar toch een keer Captain Sonar uit de kast wil trekken. Maar waar kan je dan het beste terecht? In welk café kom je tegenover leuke wildvreemden te zitten en waar is het vooral ons-kent-ons? Spellen Zonder Stekker zoekt het voor je uit. Jeroen trok voor de verandering maar eens een broek aan en bezocht De Prael.

De Prael is een brouwerij nét buiten het centrum van Den Haag. Hij zit een beetje verstopt maar met tram 3 of 4 vanaf Centraal Station ben je er in een kwartiertje. Bij De Prael doen ze iets bijzonders: ze werken met mensen die om wat voor reden dan ook een afstand hebben tot de arbeidsmarkt. En ze brouwen bier. Ze houden dus van mensen en van bier. En blijkbaar ook van spellen, want elke tweede dinsdag van de maand is er een bordspelavond. Welnu, een plek met mensen, bier en spellen is wat mij betreft een plek om te zijn.

Bieten en wortels

Lily, bij u wellicht beter bekend als de bietensapaanjager, was het hier wel mee eens en vergezelde mij na een patatje en een kaassouflé op weg naar De Prael. We waren er vroeg bij. Te vroeg zelfs, want er was bordspel noch -speler te bekennen.

Na een biertje uitkijkend op een oude elektriciteitsfabriek, waarin Lily vertelde over haar Haagsche wortels - “hier mochten wij nooit in de buurt spelen vroeger”, werden wij door de zeer attente bierverkoopmeneer geattendeerd. De organisatie was gearriveerd en de eerste spellen zouden terstond aanvangen. Dat lieten wij ons geen tweede keer zeggen.

We liepen naar binnen en bestelden nog maar een drankje. Ik sloeg het tafereel gade en even zakte de moed mij in de schoenen. Ik zag bordspelers. Echte, onvervalste -mannelijke- bordspelers. Van het soort waar je het direct aan ziet (soms ruikt). Niks mis mee hoor, maar ik heb daar dus allemaal vooroordelen over. Dat die vooral hele lange, moeilijke spellen spelen. Het liefst zonder elkaar in de ogen te kijken. Dat is niet waar ik deze website voor ben begonnen.

Ik overwoog vluchtig om het vers gebrouwen koude biertje in mijn hand achterover te slaan, rechtsomkeert te maken en aan Elin door te geven dat de website ten dode was opgeschreven nog voordat we waren begonnen. Tot ik haar zag. Een vrouw! Een niet onknappe vrouw, waarvan je nooit zou zeggen “da’s nou typisch een bordspeler”. Lily had haar ook gezien. “Die hoort er vast niet bij”. Blijkbaar had ze dezelfde vrees als ik. Ongegrond, zo bleek, want de vrouw hoorde er wel degelijk bij. We besloten toch maar een nader kijkje te nemen.

Angst voor de bordspeler

De organisatie pikte je er zo uit. Ze stonden al klaar om mensen te ontvangen. We werden enthousiast begroet. Voor het eerst stelde ik mij voor als website-eigenaar. “Spellen Zonder Stekker? Wat een bijzondere naam.” Dat ging dus alweer mis. “Jeroen. Ik heet Jeroen. Spellen Zonder Stekker is de naam van de website.” Ben (een van de organisatoren) reageerde direct enthousiast. Of ik al flyers of stickers had. “Nee, maar wat een goed idee eigenlijk.” Ons (inmiddels beroemde) logo was op dat moment nog lang niet klaar. Ik vroeg wat verder de bedoeling was.

Laat ik, voordat ik verderga, een andere angst benoemen. Ik was bang dat ik de hele avond samen met Lily spellen zou spelen, aan een afzonderlijke tafel voor twee personen. Niet dat het vervelend is om spellen met Lily te spelen, maar na een tijdje is de koek (of eigenlijk bietensap) op en dan wil je toch ook met anderen erbij een spel doen.

Gelukkig krijg ik graag ongelijk. Want ik had nog niet naar de bedoeling gevraagd, of daar zaten we. Lily en ik met De Vrouw en een Bordspeler Waar Je Het Aan Ziet.

We speelden Tsuro. Een puzzelaar met bootjes en tegels. En draken, maar alleen als je eraan toe bent. Anders niet. In het derde potje dacht ik er wel aan toe te zijn. Niet veel later was mijn bootje gezonken. Verslagen maar niet verloren begaf ik mij richting de bar, terwijl de bootjes van mijn medespelers onvermoeibaar en onverschrokken doorvoeren.

De kentering

Ik keek om mij heen en begreep weer waarom we deze site zijn begonnen. Ik kon niet anders dan glimlachen. Overal waren mensen spellen aan het spelen! Later hoorde ik dat er ongeveer vijftig bezoekers waren geweest. Vijftig mensen, die zich zomaar op een dinsdagavond richting een brouwerij net buiten het centrum van Den Haag begaven, om daar bordspellen te spelen. Mensen waarvan je lang niet altijd zag dat het bordspelers waren. Hoewel ik deze mensen nog nooit eerder had gezien, voelde ik me toch heel erg welkom. De organisatie liep ondertussen rustig rond om de sfeer te peilen en sprong bij waar nodig.

De spellen zelf logen er ook niet om; ik zag Codenames. Later zouden we Spyfall 2 en Take 5! spelen. Ook Sagrada en King of Tokyo heb ik voorbij zien komen. De twee grootste uitersten: aan één tafel waren ze de hele avond met hetzelfde potje Zombicide bezig (een lang en moeilijk spel, naar het schijnt). En aan de andere kant: Cards Against Humanity (ik ben geen fan, maar het is nou eenmaal populair).

Er was dus variatie in het spellenaanbod, en het publiek. Toen ik later op de avond met Ben sprak begreep ik dat dit ook precies de bedoeling was. Hoewel ze zelf wel van de grote (moeilijke) spellen houden, merkten ze dat het beter werkt om een gevarieerd spelaanbod te presenteren. Eén spel is niet welkom: Magic the Gathering. Logisch, want daar zijn al speciale evenementen voor.

Terug naar dat moment. Ik zag iets bijzonders. Ik kon er nog niet precies mijn vinger op leggen wat dat was. Tot ik twee weken geleden bij een bordspelavond in een andere kroeg was. In De Pakschuit was dat. Daar was de organisatie zelf een spel aan het spelen en had weinig tot geen aandacht voor nieuwkomers. Er leek daar toch vooral sprake te zijn van ons-kent-ons en ik voelde me niet uitgenodigd om zomaar aan een andere tafel aan te schuiven. In De Prael was dat wel anders.

Het oordeel

Allereerst is het de ambiance van De Prael zelf. Het is een grote ruimte met plek voor meerdere evenementen (die avond was er bijvoorbeeld ook een Tegenlicht-meetup). De bordspelers kregen een eigen plekje dat knus en tegelijk ruimtelijk aanvoelt. Maar met een ruimte alleen ben je er nog niet. Het verwelkomen van (nieuwe) mensen, het uitleggen van spellen, vooral het wijzen naar lege plekken aan een tafel waar al mensen zitten; dit is allemaal het verdienste van de organisatie. Wat heet: laagdrempeligheid staat hier voorop en dat merk je aan alles. Waar ze het meest trots op zijn? “Dat we het toch elke keer weer voor elkaar krijgen om mensen die elkaar nog niet kennen met elkaar een spel te laten spelen.” Dat is dus precies wat ik zo bijzonder vind.

Al met al ben ik dus zéér te spreken over de bordspellenavond in De Prael. Ik ga hier maar meteen een aanbeveling doen: woont u in of om Den Haag, houdt u van bordspellen en toch ook zeker van mensen? Kom dan op een tweede dinsdag van een maand naar De Prael in Den Haag. De kans is groot dat u mij daar treft.

Kom jij wel eens in een kroeg waar regelmatig bordspellen worden gespeeld (misschien organiseer je zelf wel iets)? En wil je dat wij daarover schrijven? Laat het ons weten!